dat ik me echt blij voelde?
Hoeveel tijd is er verstreken sinds de dag
dat ik zei dat mensen het goede moesten inzien van hun dag,
dat ze vrolijk moesten zijn?
Een eeuwigheid, lijkt me.
Ik haat het dat ik elke dag met een immens verlangen naar gevoelloosheid mijn ogen sluit.
Haat het dat ik glimlach om dingen, terwijl ik in mijn hart wrang en bitter alles verwens, starend in het niets.
Ik voel me onbegrepen. Zelfs schrijven lijkt me niet te helpen, niet te verstaan noch genezen.
Als de dingen lang genoeg zo lopen, zal ik er wel aan wennen, waarschijnlijk. Wat als ik niet wíl wennen, wat als het wennen meer pijn doet dat mijn gedachten zwijgzaam te ondergaan?
Dan. Dan denk ik, dat ik nooit echt zal genezen.
Genezing zal immers de ziekte zijn, die me verlost van mijn vorige.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten