Maandag tot vrijdag: school.
Vrijdagavond: niets.
Zaterdag: Spullen kopen om me beter te voelen of niets.
Zondag: niets
Als ik lang genoeg de schuld steek op anderen, begin ik er misschien zelf in te geloven dat niets mijn schuld is. Dat de verveling die ik dag uit, dag in meemaak, niet mijn schuld is. Nee, niet mijn. Misschien word ik gecontroleerd door een afstandbediening.
Elke keer het scenario van maandag tot zondag herhalend, dan pauze, dan terugspoelen. Afspelen. Pauze. Terugspoelen.
Week in, week uit. Ik verveel me. Ik wil niet op pauze, wil niet terugspoelen. Speel me af. Laat de momenten voorbijvliegen.
Kwel me, pijnig me.
Maak me aan het lachen, maak me woedend.
Het maakt niet uit of ik het zout van tranen op mijn lippen proef, als je me maar spanning geeft.
Drijf me uit mijn sleur.
Ik wil beleven hoe het is, om meer van iemand anders te houden dan van mezelf. Om iemand erger te haten dan ik kan verdragen. Fouten maken, mezelf vervloeken.
Als dit maar stopt. Als alles maar niet is zoals nu.
 |
| hoe ik de kathedraal zag, vandaag. en vorige week, en de week daarvoor. weet je nog? sleur. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten