"Het zijn harde tijden."
Fluisterwoorden.
Ik verstond je nauwelijks... Glazig staarde je uit het raam, waar tientallen druppels je zicht vertroebelden. Met je pink speelde je met het oor van je kopje koffie.
De regen overstemde je zachte, hese stem, overstemde mijn gedachten, overstemde onze wereld.
Dagen, maanden, jaren liepen we door onze regen van woorden. Leugens gemengd met onmacht draaien uit op harde tijden, leerde je me.
Kletsnat waren we. Doordrenkt met wantrouwen, doordrenkt met druppels. We vroegen ons af waar de zon was. Woordloos. Zonder woorden.
Want spreken deden we niet meer. Niet tegen elkaar, tegen niemand niet. Ik zag hoe een huivering over je rug trok, een opwelling van vlinders in mijn buik. Schuldig staarde ik naar mijn knieeën. Onmacht.
"Ja... het zijn harde tijden."
Fluisterwoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten