Fluisterwoorden

mijn schrijftaak voor Nederlands! Ik heb het stukje dat ik enkele weken geleden schreef, langer gemaakt. De opdracht hiervan was een persoonsbeschrijving maken.

"Het zijn harde tijden."

Fluisterwoorden.

Ik verstond je nauwelijks... Glazig staarde je uit het raam, waar tientallen druppels je zicht vertroebelden. Met je pink speelde je met het oor van je kopje koffie. De regen overstemde je zachte, hese stem, overstemde mijn gedachten, overstemde onze wereld. Lichtjes kromde je je rug, zo kwetsbaar, zo fragiel. Alsof mijn woorden je zouden kunnen breken…

En ik zweeg, liet mijn ogen geruisloos glijden over je lichtbruine haren, hoe ze zachtjes op je voorhoofd rustten, hoe ze warrig alle kanten opstaken. Verwoed knipperde je de slaap – of waren het tranen? -  uit je ogen, waar donkere kringen zich langzaam onder verspreidden. Ik vroeg me af wanneer het de laatste keer was dat ik de goudbruine spikkels in je blauwe ogen als gloeiende kolen zag oplichten.

Of de schattige, jongensachtige kuilen in je wangen had gezien, die telkens verschenen wanneer je schaterde van het lachen. Lang geleden, schatte ik.

Lichtjes klemde je je lange armen om je heen, je afsluitend van alles, iedereen. Zelfs mij. De randen van je lichtgrijze sweater waren versleten. Ik weet nog dat ik je altijd zei dat bijten op je mouwen een slechte gewoonte was. Je luisterde nooit.

“Het regent”, fluisterde je gedesoriënteerd, alsof het niemand was opgevallen dat de druppels dagenlang als kleine slangen uit de lucht vielen. Een lichte huivering trok over je ranke rug, terwijl ik verwoed een antwoord zocht op je opmerkingen. Ingewikkeld was dit… Want dagen, maanden, jaren liepen we door onze regen van woorden. Leugens gemengd met onmacht draaien uit op harde tijden, leerde je me. Spreken deden we niet meer. Niet tegen elkaar, tegen niemand niet.

Wachtend op wie het eerst de ongemakkelijke stilte zou verbeken, die de waarheid zou uitspreken.

Het bevestigen dat je moeder verdwenen was, ze weg was gelopen van haar wereld; je vader, jij, je kleine zusje. Het ging niet.

“Ja, het zijn harde tijden”, bevestigde ik.

Fluisterwoorden.