30 DAYS PROJECT - letters

day one -- your best friend(s)

Maandag

28 - 02 – ‘11

Onze woorden zijn op. Ik voel het in de lucht, zie het aan onze doffe blikken, ons hol gelach. Misschien waren we toch niet voorbestemd, was de gedachte dat door onze lichamen hetzelfde bloed zou stromen, niets meer dan puberaal idealisme.

We vormden een klein scheepje in een grote zee van vergetelheid. Samen zouden we niet verdrinken, samen konden we wegvaren naar de herinneringen die we moesten maken. We stippelden alles uit, als was het een waanzinnige piratenschatkaart.

Eerst de middelbare school, dan afstuderen en uiteindelijk samen op reis naar een warm, mediterraan land waar goddelijke jongens dagelijks aan het strand liggen. Onze schatkist moest gevuld zijn met warme herinneringen, die we als warme gedachten keer op keer zouden kunnen herbekijken wanneer we allemaal op kamers gingen, mijlenver van elkaar vandaan.

We wisten wel dat het te mooi zou zijn, en dat was het ook. Elk bewandelden we een ander pad, en het schip verloor haar koers.

Ondertussen beseffen we allemaal dat het voor enkelen de tijd is van gaan, omwille van slechte punten, omwille van luiheid en menig andere redenen. En elk protest, elk woord, elke valse blik is een barst in ons schip.

Misschien is het wel goed geweest, en is de tijd gekomen dat we allen onze eigen weg moeten gaan. Onze middagen vullen zich met stiltes en hopeloos gelach, leugenachtige woorden over anderen.

Verdoken verwijten sluimeren in onze hoofden, terwijl glimlachjes onze gezichtjes sieren. Het is niet dat we elkaar haten, zeker niet. We weten niet wat ons uit elkaar drijft, weten niet hoe alles weer kan zijn hoe het was.

Misschien zullen we niet in de prille lentezon rollen in het gras, of haasje over spelen met zwierende rokken. Het liefst zou ik terug willen gaan naar vorig jaar, of het jaar ervoor. Toen alles simpel was en kalverliefdes geen roet in het eten gooiden.

Op dit moment voel ik hoe ons bootje hevig deint op een woeste zee, en hoe golven ons steeds verder uit het veld slaan. Ik ben bang en denk dat het nooit goed gaat komen, dat niets meer even fantastisch zal zijn als vroeger.

Ik wil onze schatkist vinden, samen dansen onder een onbekende sterrenhemel, jullie ’s nachts fluisterend vertellen over zuiderse jongens die me doen tintelen.

Ik wacht wel op het moment, ik tel de jaren weer af tot de dag dat onze wonden zijn geheeld en we met hervatte moed elkaars glinsterende ogen weer kunnen aankijken.

Ik wacht wel af.

Liefs,

Ik.