Hij verscheen langzaam, zonder me de keuze te geven hem toe te laten in mijn leven. Als de koude, koude wind, die langzaam zijn intrede doet in november, om over te gaan tot een mantel ijskoude sneeuwvlokken die de stad bedekt.
We lagen samen op het gras, als kleine zeesterren onze ledematen gestrekt, onze handen bijna verstrengeld. Bijna. We luisterden naar de afstervende melodiën die een jongen, ergens in de verte op zijn gitaar speelde. Het lichte gegiechel van een meisje, dat met haar vriendje door het gras rolde. Onuitgesproken woorden hingen tussen ons. We zwegen. Genieten deden we niet met woorden, genieten deden we door te zijn.
Mijn oogleden voelden loom aan onder de hevige stralen van de zon. Ik wist niet wat me het meest behaagde... zijn warme vingers die zich uiteindelijk met de mijne vervlochten, of de zon? Zijn geneurie hield even op, zo ook het contact tussen onze vingers. En ik spitste mijn oren, hoorde hoe hij op handen en knieën dichter bij me toe kwam, voelde zijn benige heup tegen de mijne drukken.
"Iets is me net te binnen geschoten",fluisterde hij, de stilte eindelijk onderbrekend,"laten we op zoek gaan naar vuurvliegjes... En als het eindelijk kerst is steken we die in potjes en hangen we ze in een boom. De boom zal oplichten wanneer het hen behaagt, als een soort van defecte, dartelende slinger kerstlichtjes..."
"Is dat niet slecht voor vuurvliegjes? Leven er dan nog vuurvliegjes?", mompelde ik verward.
"Jezus... daar had ik nog niet aan gedacht. Laten we dan verhuizen naar een plek waar er altijd vuurvliegjes zijn... Kerst vieren in een zwembroek en dronken worden in de koele zee... Jamaïca misschien." Hij kneep even in mijn hand, alsof hij zijn woorden krachtiger wilde maken dan ze al waren.
Zachtjes grinnikte ik.
"Die kerstboom van je, zou dan toch meer een ganjaboom zijn."
Hij lachte, deed de melodiën van de gitaar en de lichte stem van het meisje verdwijnen in het niets met zijn warme stem.
Tot op de dag van vandaag heb ik nooit geweten of Jamaïca zo'n land is waar het nooit wintert, zo'n land is waar vuurvliegjes ronddartelen. Tot op de dag van vandaag heb ik niet geweten, dat ik nooit kerst met hem zou vieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten