"We zouden woorden kunnen gebruiken als decadent, woorden als lacune en magnifiek. Pochen met woorden als formidabel en subliem...

Ze zouden als parels in onze mond groeien, alleen wij hoeven ze te horen...

Onze woorden, onze woorden zijn als juwelen", fluisterde je opgelaten.

Ik knipperde met mijn ogen. Wel vijf keer.

"Begeren... staat dat er ook bij?", mompelde ik uit het veld geslagen.

"Ik... ik weet het niet... Maakt het uit?"

Liefkozend streek je toen over mijn lippen.

Ik huiverde.