Het zijn de meest roekeloze gedachten,

die ik de belangrijkste beslissingen maak.

als ik lang genoeg niet adem, zal mijn leven zich als een korrelige zwart-witfilm achter mijn gesloten oogleden afspelen.

Ik stop, stop met ademenen. Ook al is het maar voor even.

Ik zie niets, hoor niets.

Enkel mijn gedachten die zich steeds sneller opvolgen, over elkaar struikelen en tuimelen als blokken uit een doos.

sneller en sneller. 

Als ik dit volhoud, dan zal ik misschien de momenten met hem meemaken die ik zo erg koesterde, ik zal weer van hem kunnen houden, zoals alleen ik dat deed. Zijn geur opsnuiven, me de groengeelblauwe kleur van zijn ogen herinneren. Het patroon van zijn irissen. Misschien wel zijn zachte borstkas voelen die tegen de mijne drukt. als ik dit volhoud, dan zal ik misschien de momenten met hem meemaken die ik zo erg koesterde, ik zal weer van hem kunnen houden, zoals alleen ik dat deed. Zijn geur opsnuiven, me de groengeelblauwe kleur van zijn ogen herinneren. Het patroon van zijn irissen. Misschien wel zijn zachte borstkas voelen die tegen de mijne drukt.als ik dit volhoud, dan zal ik misschien de momenten met hem meemaken die ik zo erg koesterde, ik zal weer van hem kunnen houden, zoals alleen ik dat deed. Zijn geur opsnuiven, me de groengeelblauwe kleur van zijn ogen herinneren. Het patroon van zijn irissen. Misschien wel zijn zachte borstkas voelen die tegen de mijne drukt. ...

sneller en sneller. 

Totdat mijn woorden een papperige brij worden, afstervende dissonante klanken, die ergens in een donkere uithoek van mijn denken uitdoven.

Mijn adem ontsnapt, verdwijnt uit mijn neus met hetzelfde gemak als de gedachte om niet te ademen in me is opgekomen. Met diezelfde zucht, ontsnapt ook de herinnering aan mijn woorden. 

Het zijn de meest roekeloze gedachten, die ik de belangrijkste beslissingen maak. 

Stoppen met ademenen, was even onstuimig als het denkbeeld om van je te houden, zoals alleen ik dat kon.