later.

Verouderde muziek voel je. Het vloeit door je lichaam, versnelt het tempo van je hart, je gedachten, tijd. Ik weet niet waarom. Het zijn de woorden, waarschijnlijk. Kwetsbaar, alsof je ze, als je ze te vaak beluistert en bestudeert, ze als droge aarde tussen je vingers verkruimelen. Ze verliezen hun waarde, hun mantel van mysterie. Je moet ze proeven, zacht en voorzichtig. Misschien hoor je dan de vragen. Vragen die in mij opkomen. Vragen.

"Zal ik dit ook ooit voelen?"

"Zal ik dit begrijpen?"

"Hoe werd dit gemaakt?"

"Ik wil het ook. Ook zo kwetsbaar kunnen zijn op een manier waarop ik het accepteer."

Want ik weet niet wat de toekomst zal brengen, of ik muziek ooit zal kunnen begrijpen zoals de schrijvers dat zouden hebben gewild. Ik weet nauwelijks welk kapsel ik zal hebben over twee maanden, weet niet eens of ik ooit zal slagen in het overwinnen van iets. Zal accepteren dat wat ik doe, genoeg is.

Misschien zal dat wel nooit zo zijn. Tot die tijd, zal ik mijn muziek zachtjes koesteren, zacht genoeg, om haar heel te houden en niet te laten verbrokkelen.